Քանի տարի ա արդեն ամուսնացած էինք: Հարս գնացածս օրվանից սպասում էին, որ տղա ունենանք, էն էլ 3 աղջիկ ունեցանք: 3-րդ աղջկաս ծնունդից հետո ամբողջ ընտանիքը թարսվեց հետս: Չէին հասկանում, որ իմ մեղքով չի աղջիկ ծնվել: Ահավոր էր, ինչ ասես ասեցին, վերջում էլ երեխուն տվին ձեռս ասեցին՝ գնա հորդ տուն դու տղա բերող չես:՝
Ասում էի՝ բա երոկւ երեխես, ոնց մնան ստեղ, ասում էին սրանց արդեն սովոր ենք մերն են, կպահենք: Ահավոր ստրեսս տարա, նստեցի տաքսի գնացի մերոնց տուն:
Պապաս իմացավ ամեն ինչ, ախպորս հետ, էտ երեկո գնացին ամուսնուս տուն: Նստել էին խոսել էին, ամուսնուս բացատրել էր որը, որից հետո ա: Ասել էր՝ քո երեխեն ա, որ աղջիկ ա պիտի հրաժարվե՞ս: Ամեն բան բացատրել էր ու ասել էր, էս երկուսին էլ եմ եկել տանեմ:
Դուք երեխա պահող չեք, կգնաս քեզ կնիկ կգտնես, թող տղա ունենա քո համար, ես իմ աղջկան ու աղջիկ թոռներին կպահեմ չեմ նեղվի: Պապայիս խոսքերը լավ ազդել էին ամուսնուս վրա, տեսնեմ միասին եկան տուն ինձ վերցրեց երեխու հետ գնացինք հետ: Ներողություն խնդրեց, ասեց ջղայնացած էի, հետն էլ խոստովանեց, որ սկեսուրս էր շատ լարել ու խոստացավ ամեն բան կհարթվի: