Սկեսուրիս ուժի, նրա` հոգեպես շատ ուժեղ կին լինելու մասին պատմելու կարիք չկա. նրա կյանքն իդկ դրա ապացույցն է: Նա շատ համեստ կին է, խոսել իր մասին բնավ չի սիրում, թույլ չի էլ տալիս, որ մտերիմները պատմեն իր գործածների մասին, սակայն այս դեպքը անհնար է լսել և չհուզվել:
Եվ այսօր էլ հենց խորհրդանշական օրն է,որ այս դեպքը պատմվի: Սկեսուրիս քույրը պատմում է, որ բժշկականի ուսանողուհի սկեսուրս, լսելով տեղի ունեցամ աղետի մասին, շտապել է Գյումրի: Այնտեղ աշխատել է դպրոցներից մեկի շենքի մոտակայքում և ինչ տեսարան ասես, որ չի տեսել` վիրավոր, անշնչացած երեխաներ, նրանց փնտրող ծնողներ:
Վերադառնալուց հետո, ասում են, երկար ժամանակ է պահաբջվել, մինչև որ հաղթահարել է տեսածը, շարունակել ապրել: Զարմանում եմ,էսքան ուժ ու համեստություն մի կնոջ մեջ որտեղի՞ց: Մամ ջան, հպարտ ենք: