Ամուսնանալուց հետո սկեսուրենցս հետ եմ ապրում: Հրաշք կին ա, բան չունեմ ասելու, էն որ ինչով կարում, ինձ օգնում ա, բայց դե բաներ կան պահի տակ հունից դուրս եմ գալիս, չեմ կարում ինձ կառավարեմ, որ ասում ա:
Օրինակ ինքը ահավոր գեշ ա, հիմա էլ ես իմ առաջնեկին եմ սպասում: Էն որ գնում, գալիս ա, ասում ա՝ գոնե էրեխեն ինձ նման լինի, նենց կուրախանամ որ տենց լինի ու նման արտահայտություններ:
Հա ասեցի ձեն չհանեմ, բայց դե էն օրը էլ չդիմցա, ասեցի՝ մամ, թող ինքն իրան նման լինի էլի, ոչ մեկին պետք չի նման լինի:
Նենց վատ զգաց իրան, նայեց սենց կողքից, ասեց՝ ինչի՞ տենց վատ զգացիր: Առաջին թոռս ա, կուրախանայի, որ ինձ նման լիներ: ԷԼ բան չասեց, բայց հասկացա, որ շատ նեղվեց:
Էտ օրվանից էլ բան չի ասել: Գիտեմ, որ պահի տակ շատ կարող ա կոպիտ էղա, ուղղակի նեռվերս չհերիքեց:
