Իմ խնդիրն այնքան մեծ չէ, որքան շատերի խնդիրն է, ովքեր նման հարցով են դիմել։ Շատ բաներ շատ ավելի վատ են, բայց…
Ամուսինս չափազանց կապված է իր ընտանիքին։ Մայրիկ և հայրիկ — Հասկանում եմ, սրանք ամենաթանկ մարդիկ են, որոնց մասին պետք է միշտ հարգել:
Բայց քրոջ պատճառով հավերժական վեճեր ենք ունենում։ Երբ ամուսնացա, բոլորս ապրում էինք նույն բնակարանում , ապրում էինք 2 տարի։ Այո, լավ ենք շփվել, ընդհանուր էր խոհանոց, զուգարան և այլն։ Բոլորն ինձ ասում էին. « տանտիրուհին պետք է մենակ մնա»։ Եվ որքան ճիշտ էին նրանք։
2 տարի անց քույրը տեղափոխվել է, սակայն ամուսինս դեռ չի կարողանում ազատվել քրոջից։ Մենք արդեն երեխա ունենք։ Աշխատանքային օրերին նա շատ զբաղված է աշխատանքով,՝ մեզ համար քիչ ժամանակ կա։ Հանգստյան օրերին մտածում եք երեխայի հետ ինչ-որ տեղ գնալ, բայց ոչ։ Նա կրկնում է՝ գնանք քրոջս մոտ։ Նրա ուղեղը լցրել են ուղղակի, որ ես վատն եմ ու նտանիքից կարևոր բան չկա, ու իմ դեմքին էլ ասում են էդ: