Հոգնել եմ արդեն կեսրարիս ու կիսուրիս հետ ապրելուց։ Կյանքս կերել են, երկուսն էլ ոնց որ կտցրած լինեն։ Մեկը մեկից փնթի են, զզվում եմ դրանցից։ Կեսրարս ընդհանրապես խոզա, ոնց որ իմ ինադու անի ամեն ինչ։
Ամեն օր գալիսա հոտած նասկիները հանում շպրտումա աջ քւ ձախ ուր պատահի։ Ես էլ էնքան եմ սպասում մինչը կիսուրս ֆայմի իրա մարդու հետևից հավաքի, բայց ինքն էլ իրան դնումա էշի տեղ, ոչ մի բան չի անում։
Ստիպված վերջում ես եմ հավաքում, որովհետև չեմ ուզում տնիցս գոմի հոտ գա։ Բայց էն օրը չդիմացա երկուսի երեսին ինչ մտածում եի ասեցի։
Ասեցի՝ մեծ մարդիկ եք ձեր փնթիությունից չե՞ք ամաչում։ Գոնե ձեր հիգիենային հետևեք ու ձեր հետևից հավաքեք։ Մարդ ու կնիկ շշմած երեսիս էին նայում։