Ինչ հարս եմ էկել, տեսել եմ, թե ոնց են մարդս ու սկեսուրս իրանց աշխատավարձերը ստանում, բերում խելոք տալիս սկեսուրիս, որովհետև մեր տան ասիչն ինքն ա ու ոնց ասի, այ տենց պետք ա լինի:
Ինքը պետք ա ասի, թե փողը ոնց ծախսվի ու եթե ինձ էլ մի թեկուզ փոքր բան ա պետք լինում, ես իրանից պետք ա փող ուզեմ, որովհետև դրա տեղը մենակ ինքը գիտի:
Մարդուս վրա խոսում եմ, ասում եմ դու գոնե մի տուր աշխատավարձդ, մենք մեր ծախսերը հոգանք, որ մի հատ մանիկյուրի համար չգնամ իրանից փող ուզեմ, բայց հնար չկա: Մարդս ասում ա միշտ տենց ա էղել ու իրանց տան դրվածքը տենց ա:
Էրեկ էլ չդիմացավ նեռվերս, մի քանի բան ասեցի: Ասեցի թող էտ մարդիկ հանգիստ ծախսեն էլի իրանց աշխատածը, ոչ թե աշխատեն, հետո գան քեզնից փող ուզեն: Մի նենց վատ զգաց, ոտից գլուխ չափեց ինձ ու ասեց, որ քանի ինքը կա միշտ տենց ա լինելու ու եթե ես չեմ ուզում գնամ ամեն անգամ փող ուզեմ իրանից, պետք ա գնամ աշխատեմ:
Նենց նեղվեցի, էլ չկարացի ոչ մի բան ասեմ, բայց դե էս անելու բան չի, ինչն ինքն ա անում: