Սկեսուրս հարևաննների հետ սաղ օրը կոֆե խմելու վրայա, առավոտ լույս բացվում ա, սկսում են կոֆ խմել, սրան-նրան քննարկել, մինչև իրիկուն, էլ ուրիշ բան ու գործ չունեն:
Էն օրն էլ ինչպես միշտ կոֆե էին խմում, սկեսուրս էլ ասեց, որ ձմերուկ կտրեմ տանեմ: Էտ ձմերուկը ես էի առել, մի խոսքով կտրեցի կարա, սկսեց փնթփնթալ էտ հարևանի մոտ: Ասում ա՝ քո առած ձերուկը քո դուրը գալիս ա՞, սաղ սպիտակ ա մեջը, սկի մի հատ նորմալ ձմերուկ չես կարում առնես: Էն օրը Անոյի հարսը նենց ձմերուկ էր առել որ բերաններիս մեջ հալվում էր, ոնց որ շաքար լիներ:
Վայ ըտեղ ինձ մի կերպ եմ զսպել, բայց սենյակից դուրս եմ էկել ու լացելով հելել տնից: Ես ո՞նց էտ կնգան բացատրեմ, որ հնարավոր չի իմանաս լավնա ա էտ ձմերուկը, թե վատը, մինչև որ չես կտրում:
Բա արժե՞ր ինձ տենց նվաստացնել, ինչ ասես ասել հարևանի մոտ մի հատ ձմերուկի համար: Էլ նեռվերս չի հերիքում, էլ չեմ դիմանում: Սաղ տանհոգսը վրես ա հերիք չի, մի բան էլ իրա փնթփնթոցը ամբողջ օրը: