28 տարեկան էի, երբ մտածում էի իմ ապագայի մասին։ Աշխատում էի մի փոքրիկ քաղաքում, որտեղ գրեթե ազատ տղամարդ չէր մնացել։ Իսկ նրանք, ովքեր դեռ ամուսնացած չէին, հարմար չէին ընտանեկան կյանքի համար։ Նրանք սիրում էին խմել, ապրում էին ծնողների հետ, իսկ շատերը նույնիսկ իրենց հաշվին էին ապրում։
Որոշեցի տեղափոխվել մայրաքաղաք, չնայած մայրս դեմ էր, չէր ուզում մենակ մնալ։ Ես ինքս չէի ուզում լքել հայրենի քաղաքը, աշխատանքն ու մայրիկիս հետ կայացած կյանքը, բայց հասկանում էի, որ այստեղ մնալու եմ պառավ սպասուհի։
Բայց նույնիսկ մայրաքաղաքում ամեն ինչ ավելի լավ չէր։ Հանդիպել եմ հիմնականում ամուսնացած կամ ամուսնալուծված մարդկանց հետ։ Ըստ երևույթին, իմ հասակակիցներն այլևս չեն հետաքրքրվել ինձնով։ Իսկ ես ուզում էի ամուսնանալ, երեխա ծնել ու մորս մոտս տանել։ Բայց երբ դարձա 32 տարեկան, հասկացա, որ երջանկության հույս չկա, մնում էր միայն ինձ համար երեխա ծնել։ Նույնիսկ հայրական թեկնածու կար՝ իմ աշխատանքային գործընկերը։ Նա ամուսնացած է, անկեղծորեն ասաց, որ չի պատրաստվում լքել ընտանիքը, բայց բավական ժամանակ ու էներգիա ուներ ինձ համար։ Սկզբում դա ինձ վիրավորեց, բայց հետո մտածեցի, որ հղիանալու ավելի լավ տարբերակ չունեմ։ Եվ ես որոշեցի այդպես վարվել։
Իմանալով, որ հղի եմ, որոշեցի վերադառնալ հայրենի քաղաք՝ մորս մոտ։ Ես պատրաստ էի նրա դատապարտմանը, բայց սա չէի սպասում մորիցս։ Նա կատաղեց, երբ իմացավ, որ ես երեխայի եմ սպասում, որը հայր չունի և երբեք չի ունենա։ Մայրս բաժանվեց հորիցս, երբ ես երկու տարեկան էի։ Ես նրան այլևս երբեք չեմ տեսել և ոչինչ չգիտեմ նրա մասին: Նա ինձ ասաց, որ ինձ չի ընդունի, որպեսզի հարևաններն ու իր ընկերները իրեն չծաղրեն։
Ես չգիտեի, թե ինչ անեմ, քանի որ այստեղ բնակարանները վարձով են տրվում, իսկ երբ ես ծննդաբերության արձակուրդում եմ, ինչ ապրել երեխայի հետ: Չնայած ես որոշակի խնայողություններ ունեի, բայց ինչքա՞ն կպահպանվեն դրանք: Ու մորս կամքին հակառակ վերադարձա տուն։ Նա ասաց, որ ես իրավունք ունեմ բնակարանի իմ մասի վրա, և եթե դա իրեն չի ձեռնտու, թող վաճառի և ինձ գումար տա դրա դիմաց։ Նրանց հետ ես կարող եմ սենյակ գնել կոմունալ բնակարանում, սակայն, քաղաքի ծայրամասում։
Մայրիկը չհամաձայնվեց, և դժոխքը սկսվեց տանը: Հասկանալով, որ հղիության ժամանակ չպետք է նյարդայնանամ, նա անընդհատ վիրավորում էր ինձ, լաց ու ողբում էր իր դառը ճակատագրի համար։ Նա ասաց, որ ես ամբողջ հորս մեջ եմ։ Չէի կարողանում հասկանալ, թե ուր էր գնացել իմ սիրալիր ու հասկացող մայրս, ով միշտ աջակցում էր ինձ ամեն ինչում։
Հիմա տղաս հինգ տարեկան է։ Ես աշխատում եմ, վարձով եմ տալիս սենյակ առանձնատանը։ Մորս հետ գրեթե շփում չկա։ Նա ասաց, որ ատում է և՛ ինձ, և՛ իմ երեխային: Ես արդեն համակերպվել եմ ամեն ինչի հետ, բայց չեմ ափսոսում, որ ինձ համար երեխա եմ ծնել։