Աղջիկս 36 տարեկան է։ Ու ափսոսում եմ, որ կյանքս վատնել եմ տխրահռչակ մայրության վրա։ Ես կարող էի այլ կերպ ապրել, ուրիշ տեսք ունենալ, ինձ ուրիշ կերպ զգալ, իհարկե, հարյուր անգամ ավելի լավ: Ես իմ ձեռքով խառնեցի իմ կյանքը: Ես դեռ պահում եմ նրան և իր երեխային, լուծում եմ նրանց խնդիրները, վճարում եմ նրանց հաշիվները: Նրան բնակարան եմ գնել, վերանորոգված, կահավորված։
Հոգնել եմ։ Եվ չկա անկեղծ երախտագիտություն ու ջերմություն, չկա հոգևոր հարազատություն: Ես անհարմար եմ զգում ինձ նրա կողքին: Նա տարեցտարի ավելի ու ավելի խորթ է դառնում ինձ համար: Սրտումս դատարկություն կա։ Բայց կարող էի ապրել պայծառ, հետաքրքիր կյանքով: Եվ ես հիմա չէի տանջվի դժգոհությունից ու հիասթափությունից։
Մի՛ ծնիր։ Նրանք բոլորը ստում են մայրության ու երջանկության մասին։ Մայրությունը աշխատանք է, վախեր և մտահոգություններ: Սա խաչ է երազանքների, տաղանդների և սեփական ցանկությունների վրա: Ես այլևս ոչինչ չեմ կարող փոխել։ Ցավում եմ կյանքիս համար։
