Ես հոգնել եմ ամեն ինչից։ Ես ուղղակի ուզում եմ փակվել սենյակում, կամ փախչել մի տեղ, որտեղ ինձ ոչ ոք չի գտնի։ Ամեն անգամ ես օգտագործվում եմ որպես մարդ, ում հետ կարող ես բարձրաձայնել, ով կարող է հետո աջակցել: Եվ հենց որ սկսում եմ բարձրաձայնել, միայն լսում եմ՝ «այո, ուշադրություն մի դարձրեք նրանց», «հոգնել եմ արդեն նվնվալուց»։ Ինչո՞ւ պիտի բոլորին հաշտեցնեմ ու վախենամ բոլորի համար։ Ես հիանալի հասկանում եմ, որ ինձ մոտ ամեն ինչ չէ, որ ինչ-որ մեկի մոտ ամեն ինչ կարգին է։ Ահա թե ինչու է դա սարսափելի:

Ես աշխատում եմ բաց խոհանոցում, և ամեն անգամ ինձ համար ավելի ու ավելի դժվար է դառնում։ Փորձեցի փոխել աշխատանքը, բայց երիտասարդ լինելու պատճառով ոչ ոք դա չի վերցնում՝ հավատալով, որ փորձ չկա, հանգիստ կվերցնեմ։ Ինչո՞ւ պետք է ձևացնեմ, որ լավ եմ, երբ իսկապես վատն եմ: Ինչո՞ւ են բոլորը կարծում, որ մարդը պետք է անընդհատ շիկ տրամադրություն ունենա։ Ես արդեն հոգնել եմ կողքիս դա լսելուց։ Հոգնել եմ լսելուց. «տեսեք ուրիշներին, նրանք չեն բողոքում», «ինչու դուք նրանց նման չեք»:

5-րդ դասարանից սկսած (2010թ.) քաշի պատճառով անընդհատ ծաղրի էի ենթարկվում նույնիսկ ծնողներիս կողմից։ Սրա պատճառով ի հայտ եկան բազմաթիվ բարդույթներ։ Ես սկսեցի սովամահ լինել, նետեցի ավելի քան 5 կգ միանգամից, մեկ շաբաթից էլ քիչ ժամանակում։ Ի՞նչ է ստացվում: Ես լսում եմ. «Ինչու՞ ես նիհարել: Ցանկանու՞մ եք նմանվել այն աղջիկներին, ովքեր նման են տախտակի: Ինչո՞ւ եք փորձում համապատասխանել գեղեցկության չափանիշներին»։