Ես 37 տարեկան եմ, ամուսինս՝ 40, տղաս՝ 10։ Ամուսնացած ենք 13 տարի։ Կա բնակարան, ամառանոց, յուրաքանչյուրս ունի իր մեքենան, ֆինանսական խնդիրներ չկան։ 2021 թվականին ես կորցրի իմ երեխային առաջին եռամսյակում։ Ասել են, որ պետք է կես տարի պաշտպանվել։ Ինձ ու ամուսնուս համար, իհարկե, դա հարված էր։ Մենք սպասել ենք այս երկար սպասված երեխային։
Ամուսնուս հետ ծանոթացանք աշխատանքի վայրում, ամուսնացանք, երեխա ունեցանք, չորրորդ տարում դուրս եկա դեկրետային արձակուրդ և ընդհանրապես թողեցի աշխատանքս, քանի որ տղաս հաճախ էր հիվանդանում։ Վերջերս ընկերներս (նախկին գործընկերներ) ինձ ասացին, որ ամուսինս աշխատավայրում (իր գործընկերոջ հետ նույնպես) համատեղ երկրորդ երեխան է ունեցել։ Այդ ժամանակ ամբողջ ամառ տղայիս հետ էի ծնողներիս հետ։
Իհարկե, ես կասկածում էի, որ նրա հետ ինչ-որ բան այն չէ, բայց այն, որ կա երկրորդ ընտանիք… Իհարկե, ես ունեմ ցնցումներ, արցունքներ, ատելություն, դժգոհություն: 3 շաբաթվա ընթացքում նիհարեցի 10 կգ, մազերս սկսեցին թափվել։ Ես սկսեցի գրել այս կնոջը, նա կարդում է և չի պատասխանում, հետո նա ամբողջովին արգելափակեց ինձ, փակեց էջը սոցիալական ցանցերում և սահմանափակեց այն մարդկանց, ովքեր կարող են գրել նրան։ Ես սկսեցի նրան հարցաքննել, նա հերքում է ամեն ինչ! Նա ասում է, որ դա սուտ է և թշնամիների մեքենայությունները գործում են։
Մեծ աղջիկն այնտեղ է (նա մոտ 5 տարեկան է), մեր որդու պատճենը (նրան հասցրել է տեսնել նրանց սոցիալական ցանցերում), կրտսեր տղան դեռ պարզ չէ, թե ում է նման, նոր է ծնվել։ Ինքն ու ինքը ընկերներ են եղել, դա բացատրել է նրանով, որ իրեն մի քիչ ճանաչում է, քանի որ միասին են աշխատում։ Այս բոլոր բախումներից հետո նրանք լքեցին միմյանց, և նա, ինչպես ես, արգելափակեց նրան: Նա ինձ ասաց, որ զանգահարել է իրեն, իբր թե իմանալու, թե ինչպես կարող են նման բամբասանքներ և ո՞ւր գնալ: Նրա խոսքով, նա պատասխանել է, որ մենք ամեն ինչ մտածել ենք, և ինքը նույնպես չպետք է զանգի կամ գրի, այլապես այդ ժամանակ իր տղամարդու մասնակցությամբ դիմակայություն կլինի։
Նա կարող էր ինձ ասել, իհարկե, ամեն ինչ, սուտ, ամեն ինչ: Ես ու տղաս շուտով վերադարձանք տուն, ամուսինս մեզ էր սպասում։ Ես նորից սկսեցի այս ամենը, ամբողջ խոսակցությունը և նորից բարձրացրեցի այս թեման։ Ինչպե՞ս ենք մենք ապրելու: Ինչպե՞ս կարող եմ նրան վստահել դրանից հետո: Նա ինձ ոչ մի ապացույց չտվեց, որ սա սուտ է։
Դա ուղղակի կործանում է ինձ ներսից։ Ինչպե՞ս վերացականացնել: Ինչպե՞ս հավատալ նրան: Նա ծնկի է գալիս ու սիրով երդվում, ասում, որ մենք իր միակ ընտանիքն ենք, որ ապրում է մեր ու իր որդու համար, ու կյանքում երբեք չի բաժանվի ու չի ուզում մեզ կորցնել։ Այս ամենով սեքսը կանոնավոր է։ Բայց ես նրան չեմ հավատում!
Եվ ամենապարադոքսալն այն է, որ հղիության կորստից անցել է վեց ամիս, և ես շատ եմ ուզում նորից երկրորդ երեխա ունենալ։ Նա ապրիորի է, ոչ թե դեմ է դրան, պետք չէ նրան հարցնել այդ մասին՝ ուզում է, թե ոչ։ Այսպիսով, ես մտածեցի, թե ինչ անեմ, ինչպես ապրել, ինչպես նորից գտնել խաղաղություն և երջանկություն:
Խորհուրդ տվեք, խնդրում եմ, գոնե մի բան, այլապես կյանքը վերածվել է դժոխքի։