Մեկ ամսից պետք է դիմենք ԶԱԳՍ։ Մենք չենք ամուսնանում հղիության պատճառով, այլ այն պատճառով, որ մեքենայի վարկ ենք վերցնում։ Ես շատ հոգնած եմ և գիտեմ, թե ինչպես են մարդիկ սկսելու հիմա դատապարտել ինձ, բայց, այնուամենայնիվ, ահա իմ կյանքի պատմությունը։
Համացանցով ենք ծանոթացել, ես 30 տարի ազատ կին չէի։ Ես երջանիկ չէի նախորդ հարաբերություններում, ուստի որոշեցի կյանքումս միակ անգամ քայլ կատարել դեպի նոր կյանք։ Ինչ հրաշալի է, երբ ուզում ես ապրել, ինչ-որ բան անել, սարեր շարժել, երբ սիրահարվել ես։
Ամեն ինչ լավ էր, և ես չգիտեմ, թե ուր գնաց այս հետհաշվարկը սիրելիից և միակից դեպի ցածր ու անտարբեր: Մենք միասին ենք ապրում, և ես վախենում եմ այս մարդուց, ում հետ ապրում եմ։ Ես դարձել եմ տիկնիկ, որը թաքցնում է զգացմունքները։ Պետք է լռեմ ու բարձր չխոսեմ, մաքուր չխոսեմ, եփեմ, ու դա բնական է։ Ես ինքնաբավ կին եմ, ինքս փող եմ աշխատում, շատ եմ աշխատում։ Աշխատանքից հետո նստում եմ տանը՝ նոթբուքիս վրա։
Շաբաթ և կիրակի կրկին մաքրություն, պատրաստում և նորից աշխատանք։ Մնացած ամեն ինչ թելադրում է ապագա ամուսինը։ Մենք գնում ենք լողավազան, գնում ենք ընկերների մոտ, կատու ենք վերցնում, երեխա ենք ունենում, սեքսով ենք զբաղվում, նա է ամեն ինչ որոշում: Ես բացարձակապես իրավունք չունեմ մեր հարաբերություններում։ Այս ամենն ինձ չի սազում։ Իսկ ամենավատն այն է, որ նա լուծում է ձեռքերը։ Դա ինձ շատ է նվաստացնում։
Հարազատներիցս հայրս առանձին է ապրում։ Ամեն անգամ, երբ ես բացում եմ բերանս, դրան հաջորդում են մի շարք բողոքներ, թե որքան վատ եմ ես և թուլացնում եմ ձեռքերս: Խնդրում եմ հեռանալ, մենք ապրում ենք իմ բնակարանում։ Նա սպառնում է, որ հայրիկն էլ կստանա, վերցնում է դանակը և սկսում պոկել այն վերանորոգումը, որը նրանք միասին են արել:
Ես լուրջ աշխատանք ունեմ, չեմ կարող ինձ թույլ տալ ավերիչ սկանդալ։ Ես չեմ բողոքում, ուղղակի չգիտեմ, թե որտեղ է ելքը։