Ես 30 տարեկան եմ և ինձ դավաճան եմ համարում:
Ավելի քան 9 տարի աշխատել է մեկ տեղում՝ նույն շեֆի ղեկավարությամբ։ Նա ուժեղ, զգացմունքային կին է։ Սա, փաստորեն, կարող էր արդարացնել թիմում որոշակի շրջանառություն, բայց իմ բնավորության շնորհիվ ես միշտ կարողացել եմ ջրի երեսին մնալ։ Տարեցտարի ամեն ինչ պատահում էր, երբեմն ինքն էլ շատ էր տառապում իր ղեկավարի վրդովմունքից։ Բայց ժամանակի ընթացքում դեռ կարելի է ասել, որ նա, այսպես ասած, յուրային դարձավ՝ համատեղ աշխատանքի երկար շրջանի չափով։ Հետևաբար, մեզ հաջողվեց լավ հարաբերություններ զարգացնել որպես ղեկավարի և ենթակայի միջև: Ամեն ինչ լավ անցավ, բոլորը լավ աշխատեցին։
Ժամանակի ընթացքում աշխատավայրում ղեկավարության կողմից սկսեցին կիրառվել առանձին պաշտոնյաների համար արագ հարստանալու և ինձ պես սովորական աշխատողներ ներգրավելու որոշ անօրինական մեթոդներ։ Սովորական աշխատակցի դիրքից ամեն ինչ լավ էր հասկացվում՝ կա՛մ անում ես այն, ինչ ասում են, կա՛մ քեզ ի վերջո հեռացնում են ծայրամաս, կամ նույնիսկ դուրս են մղում թիմից։ Ոչ ոք նման հեռանկար չէր ուզում, ու բոլորն էլ իրենց ասածն արեցին, մանավանդ որ ամենևին էլ դժվար չէր։ Իհարկե, կատարել եմ նաև հանձնարարված խնդիրները։ Մարդկանց ուղղակի օգտագործում էին իրենց եսասիրական նպատակների համար։
Մի գեղեցիկ առավոտ, աշխատանքից առաջ, ինձ մոտեցան իշխանության ներկայացուցիչները, ներկայացան և առաջարկեցին իրենց հետ մեքենայով գնալ զրույցի։ Զրույցից պարզ դարձավ, որ այն ամենն, ինչ անօրինական է կատարվում աշխատավայրում, շատ մանրամասն հայտնի է իրավապահ մարմինների ներկայացուցիչներին։ Պարզ էր, որ ինչ-որ մեկն արդեն ամեն ինչ «արտահոսել» էր։ Հայտնի էր նաեւ այս գործում իմ լուռ մասնակցության մասին։
Ինձ տրվեց հասկանալ, որ իրավիճակն այստեղ այնպես է զարգանում, որ այս ամենի վերջը նույնն է լինելու՝ օրենքի առաջ պետք է պատասխան տալ։ Նույնիսկ եթե ես ուղղակի կատարեի այն, ինչ ասում են: Բայց, ահա, ինձ համար հետևանքները կարելի է նվազագույնի հասցնել։ Պարզ խոսքերով՝ ինձ առաջարկեցին ընտրություն՝ կա՛մ ամեն ինչ թողնենք այնպես, ինչպես կա, կա՛մ ես հնարավորություն կունենամ «խաղից դուրս գալ»՝ հայտարարություն գրելով վերադասներին։
Դա, հավանաբար, ամենացավոտ ընտրությունն էր իմ չափահաս կյանքում: Այնքան ցավ, կասկածներ և փորձառություններ, որոնք ես գործնականում չունեի: Բայց ես նաև չեմ ուզում պատասխանատվություն կրել այն բանի համար, որ առանց իմ համաձայնության նրանք ինձ օգտագործել են իրենց սխեմաներում։
Բոլոր իրադարձություններից հետո սկսվեց իմ արձակուրդը, որտեղ ես այս պահին եմ։ Իհարկե, սկսեցին ստուգել պետին, սկսվեց աղմուկը։ Առաջիկայում, ամենայն հավանականությամբ, անձը կհեռացվի աշխատանքից։ Գոնե այս դեպքերում սովորաբար այդպես է լինում։ Բայց ես դեռ պետք է մտնեմ աշխատավայր, որտեղ այլևս չի լինի այս շեֆը, այլ կլինի թիմ, որի հետ ես պետք է աշխատեմ։ Թիմը մեծ է և բազմազան: Եվ ես դեռևս չեմ կարող ինքս ինձ համար վերջնականապես պատասխանել այն հարցին, թե ի վերջո ո՞վ եմ ես՝ դավաճա՞ն, թե՞ ողջամիտ մարդ: Տրամաբանությունն անընդհատ ասում է, որ ես ազնիվ եմ աշխատել ու դրա դիմաց ստացել եմ իմ գումարը, իսկ ուրիշի ագահության համար պատասխանատու լինելն արդեն չափից դուրս է։ Բայց, այստեղ խիղճը հանգիստ չի տալիս։ Ամբողջ ժամանակ, ամենուր, միշտ: Դեռ չգիտեմ՝ շարունակե՞մ աշխատել այս վայրում, թե՞ ոչ։