35 տարեկնում վերջապես ամուսնանաում էի ու էտ օրը ծնողներիս համար երկար սպասված էր: Էնքան երջանիկ էին, որ էլ ասելու չէր:
Ես էլ ում հետ պետք ա ամուսնանայի, սիրում ու հարգում էի էտ աղջկան, բայց մինչև ինքը գժի նման մեկ ուրիշին եմ սիրել ու տենց հստատ էլ ոչ մկին չեմ սիրի: Նշանվել էինք, բայց հանգամանքների բերումով վերջում բաժանվեցինք:
Հարսանիքիս օրը նախկին նշանածս զանգել էր ու խնդրում էր, որ չամուսնանամ: Ասում էր, որ սիրում ա ինձ ու մենք կարանք հլը իրար հետ երջանիկ լինենք:
Էրկու քարի արանքում էի հայտնվել, չգիտեի՝ ինչ անեի, բայց վերջում որոշեցի, որ կամուսնանամ ու հետ քայլ չեմ անի: Անցյալը կթողեմ անցյալում, մանավանդ որ մենք բաժանվեցինք հենց նախկին ընկերուհուս մեղքով, ինչքան էլ որ ծանր էր իմ համար:
Ամուսնացա, ամեն բան լավ անցավ, կապրեմ կնոջս հետ մինչև կյանքիս վերջ, բայց չեմ էլ կարա երբեք մոռանամ նախկին նշանածիս, ում գժի պես եմ սիրել;
Ճգիտեմ, ճիշտ քայլի եմ գնացել թե չէ, բայց դե էղածն արդեն էղած ա: