Ժողովուրդ ջան մոտ մի երկու ամիսա, որ տղուս պսակել եմ: Իրանց համար հատուկ առանձին տուն ենք առե, որ իրանց լավ զգան, չդժգոհեն ի վերջո ջահել են թո իրանց ուզածով ապրեն, մենք էլ ինչով կարանք օգնենք: Երեկ էլ տան գործերս պրծա ասի հելնեմ գնամ տենամ ոնց են ապրում, կարում են իրար հետ յոլա գնան, հաց սարքեն, թե չոր ուտելիքների վրա են:
Դե իրանց տունն էլ մի երկու կանգառա հեռու, շատ չէ: Հասել եմ տեղ զանգ ե տալիս դուռը բացող չկա, մեկ էլ դեմի հարևաններից մեկը ինձ տեսավ, թե բա արի իմ տուն մինչև գան, մի ըտենց ոտի վրա կանգնի: Գնացի կոֆե դրեց, մի քիչ խոսացինք: Խոսքի մեջ էլ որ չասեց հարսս ուրիշների հետա ման գալիս, քիչ էր մնում ամոթից կարմրեյի; Ասի ոնց, ինչի ես ըտենց բաներ ասում:
Ինքն էլ թե բա հեսա ամեն ինչ քո աչքով կտենաս: Մի ժամ հետո տենամ հարսս մի հատ ուրիշ տղու հետ ուրախ-ուրախ, խնդալով տունա գալիս, դե տղես էլ էտ ժամերին վեշնի գործիյա: Հելաս ասի էս ինչա կատարվում, խառնվավ իրար, թե բա մամ ջան էս ինչ չի ինչ դու ես մտածում, էս տղեն ուղղակի պիցցայի առաքիչնա: Ասի քո տարիքին դարձել ենք նոր մեծացե, ընենց որ էտ տրյուկները քեզ պահի: